Descripciones y Redescripciones


Palabras clave: Ciencia-paradoja-documental, Apocalipsis-Humor, Objetividad, Urbano-Luz-Farola, Cuerpo, Cámara, Geolocalizado, Meteoritos.

Planificar la caída, es un proyecto de investigación artística en el que se abordarán los siguientes conceptos.
La paradoja. Tomada esta como la imposibilidad de la planificación de algo que ocurre espontáneamente, como indica el propio nombre del proyecto.
La imposibilidad de lo real. Hacer un análisis sobre los imaginarios existentes de los diversos medios de comunicación y proyección considerados como con mayor carga de veracidad respecto de otros (lenguaje científico versus metáfora poética, documental versus relato,etc.).

Planificar la caída utilizará estos recursos y formatos de comunicación para dar carácter de veracidad a procesos construidos de forma artística, manteniendo a nivel formal una mirada irónica y humorística sobre los procesos de generación y construcción de significados.

Sigue o discurso desenvolvendo


Resumo
Planificar a caída relaciona dúas temáticas: por un lado, abórdase o tema da planificación e os métodos científicos de obxetivización da realidade e o corpo. E, por oturo, reflexiónase acerca da comunicación dos corpos no ámbito urbano.

A pesar das críticas á posibilidade de coñecemento último basada no método científico, efectuada, entre outros, desde Kant a Nietzsche, a teoría da relatividade e os paradigmas sistémicos, a idea dunha planificación completa da realidade e o comportamento dos corpos e os fenómenos cósmico sigue en vigor. Nesta proposta, en cambio, contémplase o azar, o error, como fonte de coñecemento.

A través das posibilidades de coñecemento e diálogo que se proporcionan no contexto da representación artística, analízase cómo se comunican os corpos no espazo público, tanto de forma analóxica como dixital, profundízase na entidad dos corpos na cidade e no papel activo que desempeñan na comunicación.

As conclusións se explicitan por medio do corpo e a acción performativa como forma de expresión actual do corpo. Enténdese a posta en escena como unha maneira de comunicación cotidiana, e todo elo dende un punto de vista non científico, non proposicional, e nun ámbito de concepción da escena non dramático.

Palabra Chave: corpo, azar, mecanismos de veracidade, planificar, comunicación urbana, xeolocalizado



Abstract
Planify the fall deals with two topics: on the one hand, it addresses the concept of planning and the scientific methods of the objectivitation of the reality and the body. On the other hand, it explores how bodys comunicate at the urban level.
Although the critizisms made to the posibility of acquiring a definitive knowledge based on the scientific method, for instance, Kant, NIetzsche, the theory of relativity and the systemic paradigms, the idea of a complete planning of the reality and the behavior of the bodies and the cosmic phenomena remains in force. This proposal, however, contemplates the chance and the error, as a source of knowledge.
Through possibilities of knowledge and dialogo offered by the artistic performance, this projects analizes how the bodies at the public level communicate, whether in analogue or digital form. It explores the entity of the bodies in  urban settings and the active role they play in communication.
Conclusions are described through the body and the performative action as an actual form of expresion of the body. We understand the staging as a daily way of communication, and all of this from a non scientific nor propositional point of view, and in a context of a non dramatic staging.


Keywords: Body, Chance, Mechanisms for truthfulness, Planning, Urban Communications, Geolocation.

RELACIóN CON DANZA

La caída ha sido uno de los elementos claves para el desarrollo de la danza contemporánea. La idea de bailar en dirección al suelo llegó después de años buscando un cuerpo aéreo que se elevase por encima de todo lo humano, el suelo se convirtió en una expresión de las emociones más humanas aunque poco a poco se acabó tecnificando, convirtiéndose en una ficción de exageradas sensaciones.

Después de mis años de experiencia en el campo de la danza me apetecía llevar a cabo un trabajo en el que me diese espacio para repensar el concepto de caída tal y como ha sido usado en danza contemporánea, ya que no es el contexto coreográfico lo que convierte la caída en danza, si no que la caída es danza en sí misma y coreografía sus alrededores al suceder. Quería traer la caída a un espacio más real, como podría ser la calle, y sin saturarlo de contexto y significado, un cuerpo que se cae, un elemento que se cae. Una vez purgado buscaba crear una ficción de motivos y consecuencias que no distorsionasen o adornasen la caída, si no que formarían parte de ella.

RELACIóN CON EL ARTE ESCÉNICO

Acerca del modo de llevar la puesta en escena del proyecto. Elegí el documental urbano desde su tradición cinematográfica, tanto en cine experimental como documental o búsqueda de investigación de arte, que pudiese generar un juego entre realidades, tiempo presente y ficción.
En este momento hay una tendencia a trabajar en danza un presente absoluto, una composición a tiempo real, y una estética de lo “real”. Con este elección de puesta en escena a modo cine y documental, consideraba que podría analizar la posibilidad real de un presente absoluto. De un mundo sin ficción y sin subjetividades.
El modo de narrar en ensayo-documental (Ingrid Wildi, Agnes Varga) posibilita una comunicación directa y poética desde lo cercano y natural. Además de evidenciar verosimilitud, como antes mencionaba.



Referencia.

No hay comentarios:

Publicar un comentario